Waar ik iedereen over hoor binnen de Nederlandse golfwereld is de horeca op golfbanen. En dan vooral over wat er allemaal mis gaat. Zowel vanuit de ogen van de gast als vanuit de ogen van het management gezien. Dagelijks help ik besturen, managers en eigenaren binnen de golfwereld bij het oplossen van deze thema’s. En elk proces start allemaal bij mijn eigen ervaringen in hun golfhoreca. Mijn persoonlijke conclusie: Jaarlijks worden tot wel honderduizenden euro’s per golfhoreca niet bij hen besteed door een structureel gebrek aan oprechte aandacht!     
 
De horeca in golf is een belangrijke afdeling. Een schakel aan het eind van “de customer journey van de golfer”.  De horeca bepaalt het gevoel, waarmee een gast de golfbaan verlaat. Is dat goed, komt men mogelijk terug en is dat wow komt men zeker terug. En men durft dan ook hun beste vrienden en vriendinnen mee te nemen! Om dat als golfhoreca te kunnen bewerkstelligen en verankeren, zijn er honderden stappen te nemen. Ik heb, om te beginnen, voor deze vijf stappen gekozen.   
 
Stap 1: De passie delen… 
Wat me opvalt, is hoe weinig tijd en geld het management van golfbanen beschikbaar maakt om hun passie en die van hun gasten te delen met nieuwe horecamedewerkers. Even meelopen en daarna het diepe in. Los het zelf ‘on the job’ maar op, lijkt het voor een buitenstaander. Door de passie te delen, voelt een nieuwe medewerker waar het hun gasten eigenlijk om gaat. Leuk om hen met een enthousiaste gast tijdens een ronde golf mee te laten lopen als onderdeel van het inwerkproces. En daarnaast ook tijdens een les of clinic zelf het gevoel van golf te laten ervaren. 
 
Stap 2: Oogcontact mogelijk maken…
Onlangs zat ik op een terras en wilde een tweede kop koffie. Keek om me heen en zag… niemand van de horeca. En niemand van de horeca zag mij. Geen oogcontact mogelijk. Dit is iets, dat ik heel vaak mee maak. En ook heel veel om me heen hoor. Die tweede kop koffie is er daardoor nooit gekomen. Net als het gevoel, dat zij goed voor de mensen zouden zorgen, die ik zou meenemen of zou aanraden er naar toe te gaan.   
 
Stap 3: Kort geheugen…
Een horecamedewerker nam voor ons driëen de bestelling voor de drankjes op en kwam ze na gereedmaken ook gelijk zelf weer aan ons brengen. “Voor wie was de cola?”, vroeg hij. “En voor wie de jus d’orange?”  Het gevoel van oprechte aandacht voor ons verdampte ter plekke. Andersom heb ik ook meegemaakt. Geen horecamedewerker, maar een golfprofessional, die de horeca tijdens een druk moment even bijstond. Nam van 8 mensen een zeer uiteenlopende koffiebestelling op. Noteerde helemaal niets, stelde een paar vragen over eventuele voorkeuren van de gast, adviseerde extra’s, zoals een glaasje water, en kwam terug met de volledige bestelling en leverde elke koffie met humor en flair bij de juiste persoon af. Dat was helemaal wow!    
 
Stap 4: De menukaart en haar verhaal… 
Enige tijd geleden vroeg ik een horecamedewerker wat de special van de dag was. Zij had geen idee en moest dat even nakijken of navragen. Uiteraard ligt dit aan mij, maar ik had toen al “gegeten en gedronken”. Recentelijker stelde ik aan een ander dezelfde vraag en die wist in geuren en kleuren te vertellen wat er naast de kaart nog meer aan lekkers was. Kwam zelfs met een smakelijke aanrader. Je weet waarschijnlijk wel wat ik heb gekozen. Naar de laatstgenoemde gelegenheid ben ik  inmiddels al heel wat keren teruggekeerd. Vergezeld door nieuwe gasten, die ik had meegenomen.   
 
Stap 5: Een rekening die klopt… 
In golf geven mensen aan dezelfde tafel elkaar graag een rondje. Dat kan een uitdaging zijn tijdens de registratie door de horecamedewerkers. Tenzij voorafgaand aan die registratie even wordt afgestemd aan wiens rekening het rondje mag worden toegevoegd. Mijn ervaring is, dat het daar vaak anders loopt dan verwacht. Komen bestellingen op een andere bon terecht. Waarom is een kloppende rekening zo belangrijk? Het vertrouwen van de gast. Of beter gezegd: betrouwbaar aanvoelen. Geen gedoe aan het einde van een leuke golfdag. Ik ga heel graag naar die plekken, waarvan ik weet, dat de enige verrassing, die me te wachten staat, een positieve verrassing is!
 
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen bij en oplossingen voor de golfhoreca. Via een reactie hieronder kun je ze met me delen. Alvast heel erg bedankt daarvoor.  
 
Hans Wognum
Personal Touch 4 Golf

Groot onderhoud aan de golfbaan is noodzakelijk. En dat het soms ook niet helemaal minutieus te plannen valt wanneer je greens en fairways gaat “prikken” en bezanden, alle begrip. Maar dat je daarmee jouw gasten verrast, is wel een punt. 
 
Enige tijd terug kwam ik aan op een golfbaan om samen met een persoonlijke gast een ronde golf te gaan spelen. De starttijd hiervoor had ik telefonisch geboekt. Ik nam onze scorekaarten in ontvangst bij de caddiemaster en liep daarmee naar buiten om naar de eerste tee te gaan. Tijdens die wandeling kwam ik een bekende tegen, die net zijn eerste negen holes had afgerond. Hij waarschuwde me, dat hij - onverwacht - was geconfronteerd met groot onderhoud aan de greens. “Golfen in de Sahara”, noemde hij het. En dat ie daar niet vrolijk van werd. Nou, ik ook niet. Niet voor mijzelf, maar vooral niet voor mijn gast. Mijn enthousiaste gevoel van voorheen veranderde in een gevoel van onzekerheid. Geen idee, wat we konden verwachten. Daarnaast was er een gevoel, dat de organisatie me in de steek had gelaten, want ik had immers – als goed ambassadeur - mijn gast verleid om mee te gaan naar hun golfbaan. 
 
Wat me nog het meest verbaasde was, dat ik tijdens het boeken van de starttijd en tijdens het ophalen van de scorekaarten op geen enkele wijze persoonlijk hierover was geïnformeerd door medewerkers van de golfbaan. Of een alternatief aangeboden had gekregen. 
 
Soms wordt via de eigen website, een mailing aan de mensen uit de eigen database, bordjes op de locatie zelf en social media kanalen het groot onderhoud aangekondigd. Echter, een website wordt niet altijd geraadpleegd kort voorafgaand aan het daadwerkelijke bezoek, de mailing gaat alleen naar de mensen uit de database, de bordjes ontdek je pas als je er bent en via social media kanalen wordt niet iedereen bereikt, daar maar een klein deel van alle geplaatste berichten gelezen worden uit het grote aanbod aan berichten. Daar moet het dan maar net tussen staan. Het lijkt een “open deur”, maar een belletje vooraf – bij voorkeur gelijk nadat bekend was wanneer het groot onderhoud uitgevoerd zou gaan worden – had heel wenselijk geweest. Dan had ik zelf nog naar een alternatief kunnen kijken. En ik had helemaal ambassadeur kunnen worden, als ik tijdig een alternatief voor hetzelfde moment elders aangeboden had gekregen. Dat zou pas echt “wow” zijn geweest! 
 
Wat heb jij ooit meegemaakt op dit vlak? Laat het me even weten via een reactie hieronder. Ik ben heel benieuwd. 
 
Hans Wognum   
www.personaltouch4golf.nl​

Gastgericht werken op de golfbaan zit vaak in kleine dingen. Uiteraard een “open deur”. Hoe voor de hand liggend de meeste zaken ook mogen zijn, ze worden wel vaak vergeten.  Zelf moeten vragen naar een scorekaart, een menukaart, peper en zout… ja zelfs naar bestek met een warme maaltijd voor je op tafel. Het komt allemaal met regelmaat voor. In deze korte bijdrage staat de hark centraal. De bunkerhark. 
 
Ik speelde een ronde op een golfbaan in het midden van het land. Mijn flightgenoten en ik waren regelmatig onfortuinlijk en speelden onze bal in een van de vele bunkers, die de baan rijk was. Met een flight voor je waar je de aansluiting op probeert te houden en een flight achter je, die datzelfde probeert, wil je elke vorm van vertraging voorkomen. Wanneer vertraging optreedt, krijg je dat soort van opgejaagde gevoel. Een gevoel, dat je op een plek van ontspanning niet wilt krijgen. Een bal in een bunker zorgt sowieso voor vertraging, want na het uit de bunker spelen, moet deze ook weer aangeharkt worden. Dat kan uiteraard gedaan worden door flightgenoten en soms is het handig om het even zelf te doen. Als zij bijvoorbeeld moeten zoeken naar hun eigen bal. 
Je neemt de hark mee naar de plek waar je de bunker in en uit gaat en legt hem vast klaar. Harken liggen vaak in houders om de steel schoon en droog te houden. Dat is fijn. Alleen… na het harken, moet de hark daar ook weer in terug. Dus teruglopen en terugplaatsen. Dat kost extra tijd, zorgt voor vertraging – hoe minimaal dat ook mag zijn – en daarmee ontstaat de kans op dat opgejaagde gevoel. Sommige houders kun je ook meenemen, maar met alle andere spullen, die je moet meenemen, is dat erg onhandig. Doet ook iets met je gevoel. Bovenop het gevoel, dat is ontstaan, omdat je in een bunker ligt. Op de golfbaan waar ik speelde, waren de bunkers voorzien van harken, die zelfdragend zijn (zie foto) Die neem je mee – net als elke andere hark – en laat je na gebruik lekker liggen op de plek waar de bunker bent uitgekomen. Kun je gelijk achter je golfbal aan. En dat is een heerlijk gevoel! 
 
Uiteraard ben ik heel benieuwd naar jouw kijk hierop. Ik kijk uit naar jouw reactie!
 
​Hans Wognum
Personal Touch 4 Golf

Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd om te komen spelen op een golfbaan, waar mijn gastheer zojuist lid was geworden van de club aldaar. Dat wilde hij graag met enige trots met me delen. Samen liepen wij naar de eerste tee om daar ongeveer tien minuten voor onze tee-tijd te kunnen zijn. We zagen, dat zich daar een grote groep spelers had verzameld in afwachting van hun startmoment. Ik hoorde in de wandeling naar hen toe, dat er voor gasten – al dan niet vergezeld door een gastheer of gastvrouw -  starttijden werden uitgegeven. De leden zelf maakten voor hun ronden gebruik van een ballenspiraal. Je weet wel, balletje bovenaan inwerpen, komt terecht op de ballen van de spelers, die je daarin zijn voorgegaan en als jouw bal onderaan ligt, neem je deze uit en ben je aan de beurt om te kunnen starten met jouw ronde. Zo ook daar.

Met een grote glimlach en uitgestoken hand komt een van de leden uit de grote groep naar ons toe. “ik zie, dat je een label met een starttijd aan jouw tas hebt hangen. Welke tijd staat daarop?” Ik: “over 10 minuten pas.” ”Wij spelen hier op volgorde van de ballen uit de ballenspiraal, maar mag ik jullie uitnodigen om, nadat de hole vrij is lekker te beginnen met jullie ronde? Wij geven onze gasten hier graag voorrang.” Mijn mond valt open van verbazing. Ik ben blij verrast door zo veel gastgerichtheid afkomstig vanuit een groep, die net als ik eigenlijk ook een beetje te gast is. Althans, zo wordt dit nog wel eens gevoeld.

Enthousiast beginnen we aan onze ronde. Na een paar holes stuiten we op een speler, die voor ons zijn ronde speelt. Hij staat de wachten op de flight voor hem tot hij weer verder kan. We geven hem een hand en stellen ons voor. Hij blijkt ook een lid van de club te zijn. “Waarom speel je niet met ons mee?”, vragen we. “Ontstaat er wat meer ruimte en dat scheelt weer wachten.” Dat vond hij ook een goed idee en sluit bij ons aan. Vanuit het niets reageert hij ineens heel geagiteerd: “wil je niet met je tas op je rug over de teeboxen lopen!” Huh? Ik weet, dat je niet met je trolley of buggy over de teebox mag rijden, maar dat je niet mag lopen over de teebox met een tas op je rug, die kende ik nog niet. Als door neerslag of onderhoud de teebox kwetsbaar zou zijn, zou ik zijn kribbige opmerking al iets beter hebben begrepen. Maar dat was hier niet het geval. Ook in de local rules kon ik er niets over terugvinden. Het lijkt erop, dat de opmerking gebaseerd was op een eigen interpretatie van het een en ander. En volkomen onnodig. En wanneer terecht, dan was de tone of voice van de opmerking volkomen onnodig.

Het veroorzaakte het verdwijnen van dat goede gevoel, dat ik in eerste instantie had. En dat doet ook wat met je tijdens de nog te spelen holes en daarna. Zelfs nu nog kan ik me dit voorval levendig herinneren door het gevoel dat het bij me veroorzaakte. En dat zit er waarschijnlijk nog heel lang. Helaas is het automatisch gerelateerd aan de golfbaan en golfclub in kwestie. Een afnemen van een lidmaatschap – of andere vorm van verbinding - daar is er zeker door beïnvloed. Door mijn gevoel erover. En dat kiest altijd voor de kans op 100% golfplezier! Hoe zou jij vanuit jouw rol als eigenaar, bestuurder, manager, medewerker, vrijwilliger of clublid hier mee omgaan? Welke oplossingen zie jij hiervoor?
 
Ik ben heel benieuwd en hoop, dat je ze met me wilt delen via [email protected]     
​Uiteraard kun je ook gewoon een reactie achterlaten. Alvast heel erg bedankt daarvoor.

Hans Wognum
Personal Touch 4 Golf
helpt u het gevoel van golf te delen met anderen

Je kent ze wel. Golfende groepjes. Het zijn clubgenoten of komen van buiten. Sommige groepjes hebben zelfs namen. En elke week zijn ze er weer. Op hun vaste dag en tijdstip. Eerst samen aan de koffie, daarna de golfbaan in en afsluiten met een borrel en eventueel een diner. Elk bedrijf streeft naar gasten of klanten, die vaak terugkomen. In hun plan van aanpak proberen zij hen voortdurend te verleiden dat te doen. Wacht hen bij hun bezoek een warm welkom en krijgen zij oprechte aandacht. En hoe worden zulke trouwe gasten beloond in de golfwereld?
 
Zij moeten met heel veel kunst en vliegwerk wekelijks hun twee of drie opeenvolgende starttijden boeken. Op het moment, dat deze boekbaar worden – over het algemeen 8 tot 5 dagen voorafgaand aan het gewenste speelmoment, soms zelfs op onhandige tijdstippen – moeten twee of drie van de groepsleden op het exacte moment van vrijgeven achter hun computer of bij de telefoon zitten. Hun leven is er op ingericht. Kunnen dan niet naar hun favoriete tv programma kijken. Geen aandacht besteden aan hun gasten, die bij hen op bezoek zijn. Of zelf op bezoek zijn bij familie, kinderen, kleinkinderen of vrienden. Waarom? Na wat rondvraag kwam dit het meest op tafel: omdat ieder lid – gasten mogen vaak pas een dag later boeken - dezelfde kansen moet krijgen om een starttijd te boeken op enig moment. Echter… Hierdoor staat elk lid – wel of niet spelend in een groepje - wekelijks voor deze uitdaging. Wie de starttijd ook krijgt, het zorgt voor een gevoel, dat leidt tot afbreuk. “Ik kan niet spelen, wanneer ik wil of kan spelen en ik betaal daar wel voor”. Het voorkomen van dat gevoel was nou juist de insteek van dit plan van aanpak. Managers en bestuurders, stel jezelf de volgende vragen: Hoe kan het anders? Wat is er nog meer mogelijk? En parkeer dan heel even alle oordelen over golfende groepjes om ongeremd te kunnen nadenken over alle oplossingen.    
 
De mensen uit golfende groepjes hebben elkaar als “stok achter de deur”, investeren bijna vanzelfsprekend elk jaar weer in een vooruitbetaald vervolglidmaatschap, dragen bij aan de omzet van de horeca, vullen het terras of restaurant, waardoor er meer mensen blijven hangen. Weer of geen weer, elke week zijn zij er weer. En bij een eventuele baansluiting komen zij nog steeds voor een gezamenlijk kop koffie of borrel. Of voor een bezoek aan de driving range. Samen golfen en ervan nagenieten is gezellig en leuk. Verbind iedereen, die dat wil, met elkaar. De sociale cohesie zorgt voor veelvuldig bezoek en eenvoudiger behoud van leden en gasten. Koester en verras hen daarom keer op keer en vereenvoudig hun wekelijkse komst.
 
Wat zijn jouw ervaringen met of in golfgroepjes? Hoe kijk jij hier tegenaan?

Hans Wognum
Personal Touch 4 Golf
helpt u het gevoel van golf te delen met anderen

Op de website van Golf.nl treft u vanaf 18 december 2017 een interview aan over de kansen van gastvrijheid op golfbanen. Aan de hand van een aantal praktische voorbeelden en een handjevol tips wordt u ter inspiratie meegenomen in het Personal Touch 4 Golf plan van aanpak. De volledige digitale versie van het interview treft u hier aan. Heel veel leesplezier!

​Uiteraard ben ik ook heel erg benieuwd naar uw ervaringen op dit vlak en uw kijk hierop. U kunt uw reactie eenvoudig achterlaten via reacties of via de knop hieronder. Ik kijk er naar uit!

Leden en gasten vinden, binden en verbinden. Voor golfbanen en golfclubs een dagelijkse missie. En een grote uitdaging. Vooral als zij het zichzelf onnodig moeilijk maken.
In de vorige blog werd er door de medewerkster – in opdracht van het bestuur van de golfclub – onderscheid gemaakt tussen het type gast. Wel of geen thuisclub bepaalde de hoogte van de greenfee. Alleen over de definitie van thuisclub bestond nog wat twijfel en zorgde voor een gevoel van niet welkom bij de gast. Zette in ieder geval niet aan tot ambassadeurschap ten behoeve van hen. Nu een ander voorbeeld uit de praktijk.
 
Graag speel ik op verschillende golfbanen. In binnen- en buitenland. Ter inspiratie en vooral heel nieuwsgierig naar het gevoel van de customer journey. Hiermee probeer ik golfbanen, golfclubs en andere belanghebbenden in de golfwereld te helpen om hun kansen in gastgerichtheid te benutten. Dit zorgt voor ambassadeurs, groei en een beter resultaat. Deze golfclub had dezelfde ambitie. Meer gasten kennis laten maken met hun golfbaan en andere faciliteiten. En periodiek zelfs voor een hele geringe greenfee.
 
We worden uiterst vriendelijk ontvangen. We tonen onze NGF passen en worden voorzien van een scorekaart en greenfeelabel voor aan de tas. Een dame legt rustig uit wat waar is en hoe je er kunt komen. Ook, dat er een wedstrijd wordt gespeeld en dat zij daarom voor ons een andere volgorde van holes heeft geregeld, zodat er minder kans op wachten zou zijn. Met deze vorm van empathie maak je me heel blij. En toen kwam er een formulier op tafel. Een rood formulier. Om extra aandacht te genereren. Op dit formulier stonden een aantal algemene etiquette regels genoteerd met daaronder een stippellijn, dat de bovenkant vormde van een afscheurstrook. Op die strook stond te lezen, dat we door ondertekening akkoord gingen met de bovenstaande etiquette regels en bij overtreding daarvan zonder terugbetaling van onze greenfee de golfbaan af konden worden gezet. Ik zette mijn handtekening, het strookje werd afgeknipt en verdween in een grote map. De etiquette regels moest ik meenemen. Blijkbaar werden wij - en waarschijnlijk ook andere gasten - op voorhand al niet vertrouwd ons vanuit eigen inzicht conform de golf-etiquette te gedragen. Waarom? Wat is er in het verleden gebeurd, dat hiertoe heeft geleid? Dat het zelfs het voordeel van de twijfel heeft laten verdwijnen… En hoe vaak is dat voorgekomen? Welk gevoel geef je hierdoor aan jouw gast? Zelf heb ik dit in de afgelopen 22 jaar elders nog nooit meegemaakt. Dat er overal regels zijn, begrijp ik. Meestal ongeschreven. Niet op de tafel gaan staan in een  chique restaurant voor, tijdens of na het diner is bijvoorbeeld zo’n ongeschreven regel. Zonder specifieke cursus daarvoor gevolgd te hebben, heb ik me daartoe nog nooit laten verleiden. Tijdens de vereiste golfopleiding beginnen we er mee. Is het zelfs een examenonderdeel om een NGF pasje te kunnen krijgen. Het door ons aan hen getoonde NGF pasje. Ervaring leert, dat een paar frustrerende en emotionele momenten vaak leiden tot een dergelijk plan van aanpak. Een tip is om niet de goedwillenden daarmee te straffen, maar te kijken hoe je – met humor – de kwaadwillenden kan bewegen zich anders te gedragen. En vaak blijken zij niet eens kwaadwillend te zijn, maar slechts onwetend. Door hen een beetje daarin bij te staan, wordt een roodgekleurd etiquettecontract voor iedere gast vanzelf onnodig.  
​    
Hans Wognum
Personal Touch 4 Golf
helpt u het gevoel van golf te delen met anderen 

Leden en gasten vinden, binden en verbinden. Voor golfbanen en golfclubs een dagelijkse missie. En een grote uitdaging. Vooral als zij het zichzelf onnodig moeilijk maken.
 
Tijdens mijn bezoeken aan golfbanen en golfclubs in binnen- en buitenland tref ik regelmatig voorbeelden aan, die er voor zorgen, dat een warm welkom en de vriendelijkheid van de medewerkers te niet gedaan wordt. En soms gaat het ook daar al mis.
 
Samen met mijn vriendin meldde ik me aan bij de receptie van de golfbaan. Op de parking geen auto’s, in de baan geen spelers. Wel een mooi aanbod om lid te worden van de golfclub op die baan. Met veel extra’s. Ook al blijft het een momentopname, het lijkt erop, dat meer – nieuwe - gasten en leden hard nodig zijn. Bij navraag bleek, dat ook zo te zijn. Nog voldoende ruimte. 
Een vriendelijke medewerkster vraagt om onze NGF kaartjes. Daarop staat, dat wij lid zijn van een club. Even ter verduidelijking: een club met een eigen golfbaan, die registratielidmaatschappen aanbiedt, maar dat zie je niet op het NGF pasje. Op de golfbaan, die we bezoeken, is een regel, die onderscheid maakt tussen golfers mèt en zonder een thuisclub. Spelers zonder thuisclub betalen 30% meer greenfee. Maar wat is nu precies de definitie van een thuisclub? Is dat een golfclub, waarvan de leden de golfbaan met elkaar bezitten? Of een golfclub zonder baanexploitatieverantwoordelijk-heid, die wel verbonden is aan een  specifieke golfbaan? Of een golfclub, waarvan de leden op verschillende golfbanen spelen? Gevraagd wordt of we lid zijn van een online golfclub. We regelen bijna alles online, zoals inmiddels bij de meeste golfclubs het geval is, en antwoorden: “ja”. “Nou dan is uw greenfee hoger”, geeft de medewerkster aan.  “Waarom is dat? Wij hebben toch  een thuisclub? Kunt u ons uitleggen wat een thuisclub precies is?” Dat blijkt toch ingewikkeld te zijn en er wordt strak vastgehouden aan de beleidslijnen van het bestuur, die door de medewerkster op eigen manier geïnterpreteerd worden. En er ontstaat discussie. Gedoe. Na een reis van tweeënhalf uur…
Waar het hier om gaat, is dat tijdens de “klantreis”, die je hier als gast maakt, er ruis ontstaat. En een gevoel. Een gevoel van niet welkom zijn. Een gevoel, dat vanaf dat moment tot heel lang daarna – waarschijnlijk zelfs levenslang – meegeven wordt met de gast. Een gast, die jouw positieve ambassadeur had kunnen zijn. Jouw mond tot mond marketing-spreekbuis. Met – in de meeste gevallen - een netwerk van golfers, die ook weer een netwerk hebben van golfers. En hen wil ik deze beleving besparen. 
 
Hans Wognum
Personal Touch 4 Golf
helpt u het gevoel van golf te delen met anderen

In  de nieuwsbrief sportknowhowxl d.d. 16 november 2017 treft u een interview aan, waardoor u nog meer te weten komt over de "waarom" van Personal Touch 4 Golf. De volledige digitale versie treft u hier aan. Ik wens u heel veel leesplezier!

In de september 2017 editie van de Nederlandse Golfkrant treft u een interview aan, waardoor u mij iets beter leert kennen. Elkaar leren kennen is de eerste stap naar onderlinge verbinding met elkaar en ambassadeurschap voor elkaar. Onderlinge verbinding zorgt voor samenwerking. Ambassadeurschap zorgt voor groei. Ik wens u heel veel leesplezier! Als u liever de digitale versie wilt lezen, klikt u gewoon hier.